این تصور که عشق خوشبختی می آورد، اختراع مدرنی است

که در پایان قرن هفدهم به وجود آمده. از قرن هفدهم به بعد،

این اعتقاد را به مردم می آموزند که عشق باید تا ابد دوام داشته

باشد و ازدواج بهترین مکان برای تحقق عشق است. در گذشته

این قدرها نسبت به دوام شور و عشق خوش بین  نبودند. داستان

رومئو و ژولیت اصلا شاد نیست، یک تراژدی است. در دهه های

اخیر، روز به روز بیشتر از ازدواج توقع دارند که راهی باشد برای

تحقق خویشتن. دروغ و ناشادی در کنار هم رشد کرده است.

                                       اثری از: پائولو کوئیلو